De echte Marcel Tank Top van Roanne in Zwitserland met Encore!
Verwarming Marcel!
HELEMAAL WIT, ZONDER MOUWEN, HET GEKRUISTE MODES EN SPEELDE MET GESLACHT. HOE DE TANKTOP IN ONZE KLEEDKAMERS WERD.Simplementeer.
Dit is het bijvoeglijk naamwoord dat de modewereld associeert met de tanktop. Jeans? Met een simpele tanktop. Een lange tule-waanzin? Met een simpele tanktop. Het basisstuk valt op in de kledingkast met een sleutelfunctie: accentueren. Als een blanco pagina die daarentegen zou onthullen wat in silhouet herinnerd zou moeten worden. De winnaar van deze vormgeving is het lichaam, deze geweldige mal. Nooit eerder kwamen de mollige biceps en trapezius van rapper 50 Cent – om hem maar te noemen – zo krachtig naar voren als omlijst door de afwezigheid van mouwen.
Als het ondershirt zo populair is, komt dat omdat het deel uitmaakt van een tijdloze kledinglijn die momenteel zo gewaardeerd wordt, in tegenstelling tot kortstondige en dure mode. Sterke stukken die de tand des tijds doorstaan, die overal bij passen. Stukken die zo goed ontworpen zijn dat ze uitgevonden zouden moeten worden als de eerste mechanische breimachines gespecialiseerd in kousen er eind 19e eeuw in Frankrijk en Engeland niet voor hadden gezorgd. Zoals de naam al doet vermoeden, werd de havenarbeider geboren in de haveneconomie, met de behoefte om de outfits van bezwete arbeiders die aan het lossen waren (stewarding) lichter te maken.) vracht die per boot arriveert in Londen of Marseille. Het was nodig
geventileerde kleding, die transpiratie absorbeert en vooral een nauwsluitende outfit, die niet het risico loopt om in de tandwielen van een machine terecht te komen.
Van werknemers uit Halles tot Hollywoodsterren:
Al bijna een eeuw lang produceren rondbreimachines echter naadloze kousen en sokken. Deze techniek werd aangepast om ondershirts te produceren. De echte zijn gebreid met de zogenaamde broguesteek, met strakke ribben aan de zijkanten en breder aan de voorkant, waardoor het katoenen kledingstuk een grote elasticiteit krijgt, lang vóór de uitvinding van elastaan. In Parijs sneden de sterke armen van de Halles, degenen die de kratten met voedsel van deze fantastische gecentraliseerde markten verplaatsten, uiteindelijk de mouwen van hun truien door. Een kousenmaker van Roanne, Marcel Eisenberg, reproduceerde dit idee snel en de nieuwe outfit kreeg de naam “marcel”, net als hij.
Dit ondergoed, opnieuw geclassificeerd als werkkleding, is het embleem geworden van de arbeidersklasse, hardwerkend en behoeftig. In een tijd waarin de industrialisatie handarbeiders de betekenis van hun werk ontnam, begon de havenarbeider de mannelijke lichamen te benadrukken, waardoor ze in al hun wilde kracht en hun hulpeloosheid tegenover machines aan het zicht werden blootgesteld. Het is deze verbeelding waar Hollywood aan gehecht is: doordrenkt met testosteron, uitpuilende spieren en zweet signaleert het ondershirt de bad boy. De muze van deze visie blijft uiteraard Marlon Brando in A Streetcar Named Desire, in 1951. Hij portretteert Stanley Kowalski, een meedogenloze arbeider van Poolse afkomst, die zichzelf omschrijft als ‘alledaags als vuil’ – vulgair als vuil – die door sociale frustratie en sensueel verlangen alle verboden overstijgt. Een prestigieuze rij bazen in korte broek en blote armen treedt in zijn voetsporen, van Yves Montand in The Wages of Fear (1953) tot John McClane in Die Hard , via James Dean, Rambo of Robert De Niro. Een ietwat ouderwetse Amerikaanse term verwijst nog steeds naar de havenarbeider als ‘vrouwenklopper’ – verwijzend naar het cliché van de uitgeputte proletariër, die zijn zenuwen op zijn vrouw afreageert.
Een meer hygiënische visie, maar niet minder gespierd, gaat niettemin samen met brutalistische symboliek: het is de sporttrui. Worstelaars en andere gewichtheffers gebruikten al mouwloze outfits om hun inspanningen duidelijk zichtbaar te maken voor toeschouwers. Andere disciplines raakten erbij betrokken aan het begin van de 20e eeuw, toen de geneeskunde de voordelen van beweging ontdekte. Vooral zwemmen hielp deze vorm van kleding populair te maken, omdat zwemkledingtopjes erdoor geïnspireerd waren. Zelfs voor vrouwen, zo demonstreerde de Australische Fanny Durack, de eerste Olympische medaillewinnaar in Stockholm, in juli 1912. Vrijheid van wapens, lichamen, ideeën.
Pas aan het einde van de Grote Oorlog werd de tanktop een vaste waarde in de damesgarderobe. In hun streven naar een meer geëmancipeerd leven laten de “Garçonnes” korsetten achterwege en dragen ze soms korte rokjes, lage tailles en broeken. De tanktop draagt bij aan deze bevrijding van het lichaam, maar er is lef voor nodig om aan te nemen, zoals Renée Perle, de muze van fotograaf Jacques Henri Lartigue, haar borsten vrij en zwaar onder deze stof die niets verbergt, vol moeizame mannelijkheid. Later, vanaf de jaren zestig, maakte de tanktop deel uit van alle androgyne games, waardoor barrières vervaagden: hyperviriliteit werd opnieuw geïnterpreteerd in een fragiele, tomboy-achtige versie op de kleine borsten van bijvoorbeeld Jane Birkin. Of in exhibitionistische flamboyantie, een basisingrediënt van de homo-esthetiek.
Sindsdien blijft de tanktop op de grens spelen: het is lingerie, maar werd meteen alleen gedragen. Hij is maagdelijk, maar hij verbergt zijn spel goed. Het is mannelijk en brutaal, maar het geeft een ontwapenende charme aan degenen die het dragen. Hij behoort tot de traditie van de arbeidersklasse, maar hij leeft 's nachts, op het ritme van alle muziek. Isabelle Crampes, gepassioneerd door de geschiedenis van de mode, heeft zich zojuist verdiept in deze ontroerende symboliek, als algemeen curator van de tentoonstelling “Model Clothing” (tot 6 december in het Museum van Beschavingen van Europa en de Middellandse Zee, in Marseille). Daar wordt de tanktop gepresenteerd, naast de espadrille, de kilt, de overall en de joggingbroek. “Ik was gefascineerd om in de archieven te duiken”, zegt ze. Elke gevonden afbeelding van een tanktop was als een kiezelsteen die Klein Duimpje van de geschiedenis zou hebben achtergelaten om ons te helpen begrijpen wie we zijn. Dit kledingstuk is in 150 jaar niets veranderd en heeft ons duizend keer ingekapseld, duizend keer bevrijd. In zijn zuivere wit wordt de mens onthuld.»
De tanktop doorkruist tijden en mode met opgeheven kin, met alle elegantie van zijn historische bagage. In de huidige zoektocht naar authenticiteit bieden verschillende huizen ouderwetse productie aan: de Franse Eminence, het Zwitserse Zimmerli, maar ook kleine trendy bedrijven, die afhankelijk zijn van lokale productie, zoals het bedrijf Etablissement Marcel in Roanne, dat de mode nieuw leven wil inblazen. legende van de regio.
